រាជធានីភ្នំពេញ មានការអះអាងទៅលើហេតុផលលំបាកជាច្រើនយ៉ាង ពីបណ្តាស្ត្រីជាមេផ្ទះ ដែលទទួលបន្ទុកចិញ្ចឹមបីបាច់ថែរក្សាកូន ដែលធ្លាប់ជួបវិបត្តិគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍នៅតាមដងផ្លូវសាធារណៈ ហើយបានប្រែក្លាយកូនរបស់ពួកគេ ទៅជាមនុស្សដែលខុសប្រក្រតីជាងពេលមុន
ទាំងកាយសម្បទា អាម្មរណ៍ ស្មារតី និងបញ្ហាសុខភាព។
ការចាប់ផ្តើមវិវត្តន៍ស្ថានភាពជនរងគ្រោះ ពីធម្មតាទៅរកភាពមិនប្រក្រតី ក្រោយពេលជួបហេតុការណ៍គ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ថ្មីៗ គឺជាសញ្ញាមួយបង្ហាញឲ្យឃើញពីការចាប់ផ្តើមខិតខំប្រឹងប្រែងស្វែងរកថវិការបន្ថែម ពីមិត្តភក្ត័រឺសាច់ញាតិបងប្អូនជនរងគ្រោះ ដើម្បីប្រមូលថវិការទាំងនោះមកផ្គត់ផ្គត់លើថ្លៃសេវាព្យាបាលជនរងគ្រោះក្នុងមន្ទីរពេទ្យ ព្រមទាំងការថែទាំសុខភាពបន្តទៀត ក្រោយពេលជនរងគ្រោះទាំងនោះ បានជាសះស្បើយចេញពីមន្ទីរពេទ្យត្រឡប់ទៅផ្ទះ។
យ៉ាងហោចណាស់ ជនរងគ្រោះម្នាក់ដែលបានរងរបួសដោយសារចរាចរណ៍ ត្រូវតែចំណាយថវិការដំបូងប្រមាណ២៥០ដុល្លា សម្រាប់តែថ្លៃបង់សេវាក្នុងមន្ទីរពេទ្យ និងការថតស្គេនដោយប្រពន្ធ័កុំព្យូទ័រទៅលើផ្នែកក្បាល រួមទាំងការត្រួតពិនិត្យទៅលើផ្នែកសិរីរាង្គផ្សេងៗទៀតប៉ុណ្ណោះ។ ដោយឡែកខ្ទង់ចំណាយថវិកាព្យាបាលរបួសអស់ច្រើនរឺតិច វាអាស្រ័យទៅតាមស្ថានភាពអ្នកជំងឺផ្ទាល់ បើជនរងគ្រោះឈានដល់ដំណាក់កាលសន្លប់មិនដឹងខ្លួន ហើយរងរបួសធ្ងន់ធ្ងររហូតបាក់ឆ្អឹង រឺខ្ទេចឆ្អឹងនៅត្រង់ផ្នែកណាមួយនោះនៃដងខ្លួន ថវិកាដែលត្រូវចំណាយនៅក្នុងការព្យាបាលអាចមានច្រើនជាង៣ពាន់ដុល្លា ហើយអ្នកជំងឺអាចនិងប្រឈមនិងការបាត់បង់សិរីរាង្គណាមួយលើរាងកាយ ដូចជាត្រូវកាត់ដៃ កាត់ជើង និងធ្លាក់ខ្លួនពិការមិនអាចកំរើកបានមួយជីវិត។ នេះបើយោងតាមការអះអាងរបស់ម្តាយជនរងគ្រោះម្នាក់ ដែលជាស្ត្រីមេម៉ាយឈ្មោះ មាស ចាន់រី អាយុ ៥៨ឆ្នាំ ជាអាជីវករលក់គ្រឿងចាបហ៊ួយនៅផ្សារបឹងកេងកង ស្ថិតក្នុងសង្កាត់បឹងកេងកង៣ ខណ្ឌចំការមន រាជធានីភ្នំពេញ ដែលបាននិយាយប្រាប់កាលពីរសៀលថ្ងៃទី១៨ ខែមិថុនា។
និយាយទាំងទឹកមុខក្រៀមក្រំ ភ្នែករលីងរលោង និងអង្គុយស្ងៀមមួយកន្លែងនៅលើតូបលក់ ចាបហ៊ួយរបស់ខ្លួន អ្នកស្រីមាស ចាន់រី បានបង្ហាញពីអារម្មណ៍សោកស្តាយ ខណៈពេលគាត់រៀបរាប់អំពីដំណើររឿងកូនប្រុសច្បងរបស់គាត់ ដែលជាក្តីសង្ឈឹមមុខគេបង្អស់ បែរធ្លាក់ខ្លួនទៅជាមនុស្សពិការ ក្លាយជាបន្ទុកដ៏ធ្ងន់មួយនៅក្នុងគ្រួសាររបស់គាត់ទៅវិញ។ អ្នកស្រីបានឲ្យដឹងថា សព្វថ្ងៃនេះគាត់មានកូនចំនួន៥នាក់ ប្រុសម្នាក់ និងស្រី៣នាក់ ប៉ុន្តែកូនប្រុសច្បងដែលជួបហេតុការណ៍គ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ធ្លាក់ខ្លួនពិការឈ្មោះ សម្បត្តិមង្គលរាជ បច្ចុប្បន្នអាយុ៣៤ឆ្នាំ ធ្វើការជាអ្នកបញ្ចូលហ្គាសតិចតួចនៅក្នុងផ្ទះ។ អ្នកស្រីបន្តថា កាលពី៧ឆ្នាំមុន នៅយប់ថ្ងៃកើតហេតុ កូនប្រុសគាត់បានផឹកស្រាស្រវឹងនៅក្នុងពិធី មង្គលការបងប្អូនដែលស្ថិតនៅម្តុំស្ទឹងមានជ័យ រហូតមកដល់វេលាម៉ោង១០ និង ២០នាទីយប់ថ្ងៃដដែលនោះ កូនប្រុសគាត់បានជិះម៉ូតូចេញពីកន្លែងពិធីមង្គលការ ក្នុងបំណងត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ប៉ុន្តែជិះមកដល់ទំនុបឡើងទួលមួយកន្លែង ស្រាប់តែរថយន្តក្រឡុកស៊ីម៉ង់ធុនធ្ងន់មួយគ្រឿង បានបើកបរយ៉ាងលឿនសំដៅបត់ចូលការាស់ក្រុមហ៊ុន ស្ថិតនៅសង្កាត់ស្ទឹងមានជ័យ ខណៈនោះរថយន្តបានបើកបុកម៉ូតូជនរងគ្រោះយ៉ាងពេញទំហំង នៅផ្នែកខាងធ្វេង បណ្តាលឲ្យជនរងគ្រោះខ្ទេចឆ្អឹងអង្គុញនិងបាក់ឆ្អឹងកជើង និងរបួសរលាត់ស្បែកដៃជើងផងដែរ ដែលធ្វើអោយជនរងគ្រោះមានការឈឺចុកចាប់ខ្លាំងរហូតដល់សន្លប់បាត់ស្មារតី រឺឯម៉ូតូនិងមួកសុវត្ថិភាព ត្រូវបានខូចខ្ទេចខ្ទីបាក់បែកទាំងស្រុងដែរ។
ដោយឡែកអ្នកបើកបររថយន្តក្រឡុកស៊ីម៉ង់បានរត់គេចខ្លួនបាត់ ក្រោយពីមានហេតុការណ៍គ្រោះថ្នាក់កើតឡើង ប៉ុន្តែម្ចាស់ក្រុមហ៊ុនបានចេញមុខមកដោះស្រាយ ដោយផ្តល់ជាសំណងឲ្យត្រឹមតែ១២០០ដុល្លាប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកស្រីចាន់ រី បានបញ្ជាក់ថា៖« សំណង១២០០ដុល្លានេះ វាត្រូវរត់ការយឺតយ៉ាវពេកជាហេតុធ្វើឲ្យកូនខ្ញុំមិនបានឆាប់ព្យាបាលរបួសនៅមន្ទីរពេទ្យភ្លាមៗទេ ដូច្នេះខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តដើរខ្ចីលុយបងប្អូនទាំងយប់កណ្តាលអាធ្រាត្រ ដើម្បីយកលុយមកបង្គ្រប់បង់ថ្លៃសេវាពិនិត្យរបួស នៅមន្ទីរពេទ្យព្រះកុសុមៈចំនួន២៥០ដុល្លា ប៉ុន្តែបងប្អូនខ្ញុំគ្មាននរណាម្នាក់មានលុយជួយខ្ញុំទេ»។
បើតាមអ្នកស្រីចាន់ រី បានឲ្យដឹងបន្ថែមថា រហូតមកដល់វេលាម៉ោង២យប់ ថ្ងៃកើតហេតុដដែលនោះ ដំណឹងគ្រោះថ្នាក់នេះ បានលឺទៅដល់មិត្តភក្ត័ស្និតស្នាលនិងកូនប្រុសគាត់ ហើយមិត្តភក្ត័ម្នាក់នោះ បានយកលុយចំនួន១ពាន់ដុល្លាឲ្យអ្នកស្រីចាន់ រីខ្ចី ដើម្បីជួយសង្គ្រោះជនរងគ្រោះ លុះមកដល់ម៉ោង៣ទៀបភ្លឺ ទើបជនរងគ្រោះបានទទួលការពិនិត្យនិងព្យាបាលពីគ្រូពេទ្យ។ ក្រុមគ្រូពេទ្យបាននិយាយប្រាប់អ្នកស្រីថា៖«ជើងកូនប្រុសខ្ញុំមិនអាចដូចធម្មតាបានទេ ព្រោះវាបាក់ឆ្អឹងខ្ទេចចាប់ពីទ្រគៀក រហូតដល់ចុងម្រាមជើង ដូច្នេះត្រូវតែកាត់ជើងចោល ពេលលឺដូច្នេះខ្ញុំអស់សង្ឈឹម ហើយខ្ញុំមិនបានអោយគ្រូពេទ្យកាត់ជើងកូនខ្ញុំចេញទេ ព្រោះថាខ្ញុំគ្មានលុយបង់ថ្លៃសេវាកាត់ជើងផង និងគ្មានលុយសម្រាប់កាត់ឆ្អឹងជើង ដែលអាចដុះចេញពីត្រង់កន្លែងកាត់នោះជារៀងរាល់ខែផង»។
ក្រោយពេលសំរាកព្យាបាលក្នុងមន្ទីរពេទ្យរយៈពេល៣ខែក្រោយមក អ្នកស្រីចាន់រីបានយកកូនប្រុសចេញពីមន្ទីរពេទ្យ ដើម្បីមើលថែរក្សាជំងឺបន្តទៀតនៅឯផ្ទះ។ អ្នកស្រីបានយកលុយសន្សំរបស់កូនស្រីទី១និងទី២ ដែលប្រមូលបានទាំងអស់ប្រហែល១ពាន់ដុល្លាទៀត ដើម្បីផ្គត់ផ្គង់លើថ្លៃថ្នាំពេទ្យ អាហារ និងថ្លៃសេវាគ្រូពេទ្យមកចាក់ថ្នាំមកដល់ផ្ទះ។ ប្រហែលជារយៈពេល១ឆ្នាំ ទើបកូនប្រុសអ្នកស្រីចាន់រី អាចកាន់ឈើច្រត់ដើរបានដោយខ្លួនឯង ប៉ុន្តែអ្វីដែលបានបន្សល់ទុកសម្រាប់ជនរងគ្រោះរហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ គឺជើងខាងធ្វេងនិងចង្កេះខាងក្រោយរបស់គាត់ នៅតែបន្តការឈើចុកចាប់ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះ ជនរងគ្រោះហាក់ដូចជាអាចស៉ុំាបានខ្លះៗជាមួយនិងការឈឺនេះ ដោយហេតុថាមិនចង់អោយម្តាយពិបាកចិត្ត។ 
អ្នកស្រីចាន់ រីបាននិយាយថា៖« ខ្ញុំបានចំណាយលុយច្រើនជាង៣ពាន់ដុល្លា ដើម្បីព្យាបាលកូនឲ្យបានជាសះស្បើយ ហើយឥឡូវនេះ កូនខ្ញុំវាខុសពីប្រក្រតី ដោយសារវាមិនអាចធ្វើការលើកអ្វីធ្ងន់ៗបានទេ អារម្មណ៍វាឆាប់ឆេវឆាវ ឆាប់ភ័យតក់ស្លុត និងរន្ធត់ជាងពេលមុន នៅពេលវាឃើញមានមនុស្សរងគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ដូចវា ប៉ុន្តែខ្ញុំនៅតែតស៊ូលក់ដូររកលុយចិញ្ចឹមវា បើទោះបីជាវាមានលទ្ធភាពធ្វើការបានតែបញ្ចូលហ្គាសក្នុងកំប៉ុងតូចៗក៏ដោយ ព្រោះចំណូលដែលវារកបានមិនគ្រប់ថ្លៃចំណាយរាល់ថ្ងៃនេះទេ ហើយនេះគឺជាបន្ទុកដ៍ធ្ងន់មួយថែមទៀតសម្រាប់ខ្ញុំ»។
ជាការរួមចំណែកលើកទឹកចិត្តទៅដល់ជនរងគ្រោះ នៅមុនពេលកើតហេតុការណ៍គ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ គាត់បានពាក់មួកសុវត្ថិភាព ដើម្បីការពាររងរបួសក្បាល ខណៈពេលគាត់កំពុងតែស្រវឹងស្រាស្រាងៗផងនោះ ដែលនេះជាកត្តាធ្វើឲ្យគាត់អាចជៀសផុតពីគ្រោះថ្នាក់ធ្ងន់ធ្ងរដល់អាយុជីវិត។ ប៉ុន្តែបើតាមក្រុមអ្នកជំនាញផ្នែកសុខភាពសាធារណៈក៏បានបញ្ជាក់ដែរថា ប្រសិនបើអ្នកបើកបរម៉ូតូមិនពាក់មួកសុវត្ថិភាពក្នុងពេលធ្វើដំណើរ វាប្រឈមទៅនិងកត្តាហានីភ័យច្រើនជាងករណីខាងលើនេះទៀត រឺអាចឈានដល់ការស្លាប់បាត់បង់ជីវិតផងដែរ បើសិនជាមានករណីគ្រោះថ្នាក់កើតឡើង។
បើតាមលោកវេជ្ជបណ្ឌិតប៉ែន ផលគុណ ប្រធានមន្ទីរពេទ្យបង្អែកខេត្តសៀមរាប បានថ្លែងនៅក្នុងសិក្ខាសាលាមួយនៅឯខេត្តសៀមរាប កាលពីសប្តាហ៍័មុន ដោយលោកបានពន្យល់ថា គ្រប់អវៈយវៈទាំងអស់របស់មនុស្ស កន្លែងដែលផ្តើមសំខាន់មុខគេគឺក្បាល ដូច្នេះប្រសិនបើក្បាលត្រូវរងការប៉ះទង្គិច ធ្ងន់ធ្ងរហើយនោះ ការចំណាយប្រាក់ដើម្បីព្យាបាលក៏ត្រូវមានរាប់រយដុល្លាដែរ។ លោកបានឲ្យដឹងថា មួកសុវត្ថិភាពមួយមានតម្លៃត្រឹមតែ១៥ទៅ២០ដុល្លាប៉ុណ្ណោះ ប្រសិនបើប្រជាពលរដ្ឋមិនចំណាយលុយដើម្បីទិញមួកសម្រាប់ពាក់ក្នុងពេលធ្វើដំណើរទេ នៅពេលមានគ្រោះថ្នាក់ ការចំណាយលុយសម្រាប់ព្យាបាលគឺអាចមានរហូតដល់រាប់រយដុល្លា ទៅតាមកម្រិតនៃការរងរបួសធ្ងន់រឺស្រាល។ លោកបញ្ជាក់ថា៖«ករណីគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ មិនមែនធ្វើឲ្យខាតបង់ត្រឹមតែថវិការប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែវានាំឲ្យខាតបង់ចំណូលប្រចាំថ្ងៃ ខាតពេលវេលាអ្នកជំងឺ និងអ្នកថែទាំដែលជាគ្រួសារនិងសាច់ញាតិ រឺឯរដ្ឋាភិបាលក៏បានចំណាយថវិការមួយចំនួនទៅលើបញ្ហាគ្រោះថ្នាក់នេះដែរ ហើយបើមានករណីធ្ងន់ធ្ងររហូតធ្វើឲ្យ មនុស្សស្លាប់ ប្រទេសជាតិក៏ខាតបង់ធនធានមនុស្សម្នាក់ដែរ»។
ដោយឡែកសេវាព្យាបាលអ្នកជំងឺដែលរងរបួសដោយសារគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ នៅមន្ទីរពេទ្យបង្អែកខេត្តសៀមរាបបានតម្រូវឲ្យអ្នកជំងឺបង់ថ្លៃសេវាចាប់ពី១០ទៅ១៥ម៉ឺនរៀលក្នុងម្នាក់សម្រាប់សេវាសំរាកនៅមន្ទីរពេទ្យ រឺឯទឹកប្រាក់៤៥ម៉ឺនរៀលទៀតសម្រាប់សេវាវះកាត់និងសេវាមន្ទីរពិសោធន៍ អមវេជ្ជសាស្ត្រ។ នេះបើយោងតាមឯកសារបង្ហាញរបស់លោកវេជ្ជបណ្ឌិតប៉ែន ផលគុណ។
ឆ្លើយតបនិងវិធានការណ៍ខាងលើ កន្លងមកនេះ មន្ត្រីរដ្ឋាភិបាលនិងអង្គការសង្គមស៊ីវិលជាច្រើនបានចាប់ដៃគ្នាស្វែងរកដំណោះស្រាយក្នុងរឿងនេះ ដើម្បីចូលរួមកាត់បន្ថយអត្រាស្លាប់ដោយសារគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ឲ្យនៅកម្រិតទាបបំផុតនៅទូទាំងប្រទេស ខណៈដែលការសិក្សាថ្មីមួយរបស់អង្គការសុខភាពពិភពលោកបានរកឃើញថា អត្រាស្លាប់ដោយសារគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ គិតជាមធ្យមក្នុង១ថ្ងៃមាន៥នាក់ ហើយបើគិតក្នុងរយៈពេល៨ឆ្នាំកន្លងមក (២០០៦-២០១៣) គេសង្កេតឃើញអត្រាស្លាប់ដោយសារគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ខ្ពស់ជាងគេគឺក្នុងឆ្នាំ ២០១២ មានរហូតដល់ទៅ១៩៦៦នាក់ ប៉ុន្តែវាត្រូវបានថយចុះមកវិញនៅក្នុងឆ្នាំ២០១៣មានត្រឹមតែ១៩៥០នាក់។
បើតាមលោកវេជ្ជបណ្ឌិតសៅ សុវណ្ណរតនៈ មន្ត្រីបង្ការអំពើហឹង្សាការរងរបួសនិងសុវត្ថិភាពចរាចរណ៍នៃអង្គការសុខភាពពិភពលោកបានប្រាប់ឲ្យដឹងថា តាមរយៈមូលនិធិប្ល៊ូមបឺគភីលែនត្រូភី អង្គការសុខភាពពិភពលោកសហការជាមួយនិងមន្ត្រីគណៈកម្មាធិការជាតិសុវត្ថិភាពចរាចរណ៍ផ្លូវគោក បានបើកយុទ្ធនាការអប់រំផ្សព្វផ្សាយអំពីកត្តាហានីភ័យនៃគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍នៅទូទាំងប្រទេស ដើម្បីផ្តល់មួកសុវត្ថិភាពដែលត្រូវស្តង់ដាជូនប្រជាជនកម្ពុជាដោយមិនគិតថ្លៃ។ លោកបន្តថា ៨៥% នៃអ្នកស្លាប់ដោយសារគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍គឺអ្នកថ្មើរជើង១៣% អ្នកជិះកង់២% និងអ្នកជិះម៉ូតូ៧០% ដែលករណីស្លាប់នេះ គឺបណ្តាលមកពីការបើកបរល្បឿនលើសកំណត់ បើកបរក្រោមឥទ្ធិពលនៃគ្រឿងស្រវឹង ការមិនពាក់មួកសុវត្ថិភាព រួមទាំងកត្តាយានយន្ត កត្តាផ្លូវថ្នល់ និងកត្តាបរិស្ថានជាដើម។ លោកវេជ្ជបណ្ឌិតសៅ សុវណ្ណរតនៈ ក៏បានធ្វើការគូសបញ្ជាក់ថា៖«យោងតាមតួលេខខាងលើនេះ យើងអាចវាយតម្លៃទៅលើការខាតបង់កម្លាំងពលកម្មសកម្ម និងការខាតបង់ផ្នែកសុខភាព សង្គម និងសេដ្ឋកិច្ច ហើយបញ្ហាសុវត្ថិភាពចរាចរណ៍មិនមែនជាការទទួលខុសត្រូវរបស់វិស័យដឹកជញ្ជូនតែឯងទេ ប៉ុន្តែវាជាបញ្ហាអន្តរវិស័យនិងជាបញ្ហាសុខភាពសាធារណៈ»។
បើយោងតាមបទបង្ហាញរបស់មន្ត្រីដដែលនេះបានឲ្យដឹងថា គ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍បានបណ្តាល ឲ្យខាតបង់សេដ្ឋកិច្ចជាតិក្នុង១ឆ្នាំៗប្រមាណច្រើនជាង៣៣០លានដុល្លា ដោយឡែកការព្យាបាលរបួស ក្បាលក្នុង១ករណីនៅប្រទេសវៀតណាមអាចមានត្រឹមតែ២,៣៦៥ដុល្លា ដែលខុសពីតម្លៃព្យាបាល នៅសហរដ្ឋអាមេរិកមានរហូតដល់ទៅ៣៣២,៤៥៧ដុល្លាអាមេរិក ហើយការព្យាបាលនេះមិនអាចធា នាអោយអ្នកជំងឺមានភាពប្រក្រតីវិញទេ ដោយគ្រាន់តែអាចធ្វើឲ្យអ្នកជំងឺបានដឹងខ្លួនប៉ុណ្ណោះ។
ដោយសារតែបញ្ហាសុវត្ថិភាពចរាចរណ៍ វាមិនមែនជាការទទួលខុសត្រូវរបស់វិស័យដឹកជញ្ជូនតែឯកឯងនោះ ដូច្នេះបញ្ហានេះត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់ជាមួយអ្នកពាក់ពន្ធ័ច្បាប់ ហើយក្នុងនោះសមត្ថកិច្ចមានតួនាទីចុះអនុវត្តរឹតបណ្តឹងច្បាប់ចរាចរណ៍ ទៅតាមគោលដៅជាច្រើនកន្លែងនៅទូទាំងប្រទេស។
លោកជឹម សុវណ្ណ ប្រធានការិយាល័យនគរបាលចរាចរណ៍ផ្លូវគោកខេត្តសៀមរាប បានឲ្យដឹងថានៅក្នុងច្បាប់ចរាចរណ៍ផ្លូវគោកចាស់ ការផាកពិន័យគឺត្រូវធ្វើឡើងតែ៣ពាន់រៀលប៉ុណ្ណោះ សម្រាប់អ្នកមិនពាក់មួកសុវត្ថិភាព ប៉ុន្តែច្បាប់នេះបានជម្រុញឲ្យប្រជាពលរដ្ឋក្នុងខេត្តសៀមរាប ចេះពាក់មួកសុវត្ថិភាពរហូតបាន៧០% រឺឯ៣០%ទៀត អ្នកដែលមិនពាក់មួកជាយុវវ័យអាយុចន្លោះពី១៥ទៅ២៥ឆ្នាំ ដែលចូលចិត្តធ្វើដំណើរនៅពេលយប់។ លោកបញ្ជាក់ថា៖«អ្នកមិនពាក់មួកសុវត្ថិភាពនៅពេលយប់ច្រើនតែគិតថា មិនមានសមត្ថកិច្ចប៉ូលីសចរាចរណ៍ ចុះអនុវត្តន៏ការរឹតបណ្តឹងច្បាប់ចរាចរណ៍នៅគ្រប់កន្លែងទេ ហើយពួកគេមិនចង់ពាក់មួកសុវត្ថិភាពក្នុងពេលធ្វើដំណើរឡើយ ព្រោះវាអាចធ្វើឲ្យពួកគេបាត់បង់នូវសោភណ្ឌ័ភាព ភាពសង្ហាឡូយឆាយ ខូចម៉ូតសក់ និងថប់ដង្ហើមជាដើម»។
ជាមួយគ្នាផងដែរ នៅក្នុងមាត្រាទី៩នៃច្បាប់ស្តីពីសុវត្ថិភាពចរាចរណ៏ផ្លូវគោកចាស់ បានចែងថាអ្នកបើកបរទោចក្រយានយន្ត ត្រីចក្រយានយន្ត និងទោចក្រយានយន្តសណ្តោងរ៉ឺម៉ក ត្រូវតែពាក់មួកសុវត្ថិភាព ប្រសិនបើមិនពាក់មួកសុវត្ថិភាពពិន័យ៣០០០រៀលជាកំហិត ប៉ុន្តែបើតាមលោកជឹម សុវណ្ណបានបន្ថែមថា៖«ច្បាប់ចាស់បានតម្រូវឲ្យអ្នកមិនពាក់មួកសុវត្ថិភាព បង់ពិន័យតែ៣ពាន់រៀលប៉ុណ្ណោះ តែធ្វើឲ្យមនុស្សខ្លាច ប៉ុន្តែច្បាប់ថ្មីបានរឹតបណ្តឹងរហូតគុណនិង៥ដង ស្នើនិង១៥០០០រៀល ដែលធ្វើឲ្យមនុស្សកាន់តែខ្លាចថែមទៀត ដូច្នេះក្នុងនាមខ្ញុំជាមន្ត្រីអនុវត្តច្បាប់ គឺសូមអំពាវនាវដល់រដ្ឋាភិបាលឲ្យ មានការគិតគូរពិចារណាឲ្យបានឆាប់អនុម័តច្បាប់ថ្មីនេះ ដើម្បីជម្រុញឲ្យប្រជាពលរដ្ឋមានការគោរពច្បាប់ចរាចរណ៍ទាំងអស់គ្នា ក្នុងបំណងកាត់បន្ថយការស្លាប់និងរបួសដោយគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍»។
បច្ចុប្បន្ននេះគេសង្កេតឃើញ កម្លាំងនគរបាលចរាចរណ៍ប្រទេសកម្ពុជា បានសហការគ្នា ចុះរឹតបណ្តឹងច្បាប់ចរាចរណ៍នៅតាមផ្លូវសាធារណៈ ប៉ុន្តែការរឹតបណ្តឹងនេះ នៅមិនទាន់ក្លាយជាគំរូល្អដូចនៅប្រទេសអូស្រា្តលីទេ ខណៈដែលប្រទេសអូស្ត្រាលី បានធ្វើការរឹតបណ្តឹងច្បាប់ចរាចរណ៍ទាំងថ្ងៃយប់ទៅលើការវាស់ជាតិអាកុល និងការប្រើប្រាស់ប្រពន្ធ័កាំម៉េរ៉ាសុវត្ថិភាពដាក់នៅតាមផ្លូវសាធារណៈស្ទើ គ្រប់ទីកន្លែងដើម្បីវាស់ល្បឿន និងតាមដានសកម្មភាពអ្នកបើកបរ រឺឯកម្រិតនៃការផាកពិន័យ គឺត្រូវបង់ចាប់ពី២៥០ដុល្លាឡើងទៅ ហើយសមត្ថកិច្ចអាចធ្វើការដកហូតបណ្ណ័អ្នកបើកបរព្យួរទុកក្នុងរយៈពេលណាមួយ ប្រសិនបើអ្នកបើកបរដដែលនោះនៅតែបន្តល្មើសច្បាប់។
ករណីស្រដៀងគ្នានេះ បើតាមអ្នកស្រីម៉ែន ចន្ទ័កុសុល អគ្គលេខាធិការដ្ឋាននៃគណៈកម្មាធិ ការជាតិសុវត្ថិភាពចរាចរណ៍ផ្លូវគោកបានឲ្យដឹងថា ដោយមើលឃើញពីបញ្ហាប្រឈមនេះ ទើបគណៈកម្មាធិការជាតិ បានស្វែងរកដៃគូរជាច្រើនស្ថាបន័ទាំងថ្នាក់ជាតិ និងអន្តរជាតិ ដើម្បីចូលរួមបង្កើតច្បាប់ចរាចរណ៍ផ្លូវគោកថ្មី។ អ្នកស្រីបន្តថា បើទោះបីជាច្បាប់ចរាចរណ៍ផ្លូវគោកថ្មីបានប្រើរយៈពេលយូរ នៅក្នុងការរៀបចំតាក់តែងបញ្ចូលនូវមាត្រាសំខាន់ៗយ៉ាងណាក្តី ប៉ុន្តែភាពយឺតយ៉ាវនេះ ត្រូវបានកើតឡើងដោយសារតែគ្រប់គ្នាចង់បានច្បាប់ដ៏ល្អមួយ ដែលត្រូវស្តង់ សម្រាប់ការអនុវត្តឲ្យបាននូវប្រសិទ្ធភាពខ្ពស់។
អ្នកស្រីបញ្ជាក់ថា៖«ច្បាប់ថ្មីមិនមែននៅជាប់គាំងនោះទេ ប៉ុន្តែយើងត្រូវការពេលវេលាពិភាក្សាគ្នា ដើម្បីសម្រេចចុងក្រោយដាក់ជូនទៅប្រមុខរដ្ឋាភិបាល ចុះហត្ថលេខា និងបញ្ជូនទៅរដ្ឋសភាជាតិក្នុងពេលឆាប់ៗនេះ»។
ដោយមើលឃើញពីបញ្ហាប្រឈមខាងលើនេះ មន្ត្រីរដ្ឋាភិបាលនិងអង្គការសង្គមស៊ីវិល បាន អំពាវនាវឲ្យមានការចូលរួមគោរពច្បាប់ចរាចរណ៍ទាំងអស់គ្នា ខណៈដែលអង្គការមួយចំនួនរួមទាំងគណៈកម្មាធិការជាតិសុវត្ថិភាពចរាចរណ៍ផ្លូវគោក បានបើកយុទ្ធនាការអប់រំ និងចែកមួកសុវត្ថិភាពនៅតាមគោលដៅជាច្រើនកន្លែងទាំងទីក្រុង និងតាមបណ្តាខេត្តនៅទូទាំងប្រទេស ដើម្បីប្រឆាំងទៅហ្នឹងអត្រាស្លាប់ និងការរបួសដោយសារគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍នៅតាមដងផ្លូវសាធារណៈ។
ជាក់ស្តែងបើយោងតាមឯកសារបង្ហាញរបស់លោកវេជ្ជបណ្ឌិតសៅ សុវណ្ណរតនៈ បានអះអាងថា អត្ថប្រយោជន៍នៃការពាក់មួកសុវត្ថិភាពឲ្យបានត្រឹមត្រូវ បានរួមចំណែកកាត់បន្ថយការស្លាប់ដោយសារការប៉ះទង្គិចក្បាលធ្ងន់ធ្ងរ៤០% និងកាត់បន្ថយរបួសក្បាលធ្ងន់ធ្ងរបាន៧០% ដែលករណីនេះគឺជាការរួមចំណែកកាត់បន្ថយកត្តាហានីភ័យនៃការរងគ្រោះថ្នាក់ និងបានចូលរួមជួយសម្រាលបន្ទុកគ្រួសារនិងសង្គមជាតិទាំងមូល៕ ឃួន លក្ខិណា
