សៀមរាបៈ ដោយសារតែមានចរាចរណ៍ចិញ្ចឹមត្រីឆ្ដោរច្រើនហួសប្រមាណធ្វើអោយមានតម្រូវការត្រីល្អិតយកមកធ្វើនុយច្រើនឡើងៗ។ ឧបករណ៍ដែលអាចនេសាទបានត្រីល្អិតច្រើនជាងគេក្នុងបឹងទន្លេសាបគឺឆ្នុកដាក់អំពូល ។ បច្ចប្បន្ននេះ នៅតាមមាត់បឹងទន្លេសាប ពេលយប់ភ្លឺមិនចាញ់
ទីក្រុងភ្នំពេញឡើយជាពិសេសចាប់ពីពាម មាត់ខ្លារហូតដល់ពាមកោះដាច់ និងចំណុចមួយចំនួនទៀតដូចជា វាលហា, កាត់ចិន, ឆេះកែវ ស្ថិតនៅក្នុងឃុំអន្លង់សំណរ ស្រុកជីក្រែង ខេត្តសៀមរាប។ មានឆ្នុករាប់រយដូភ្លើងដង្ហែរប្រទីបធ្វើអោយទិដ្ឋភាពបឹងទន្លេសាបនាពេលរាត្រីភ្លឺមួយចំហៀងមេឃ។
តាមសម្តីប្រជានេសាទនិយាយថា៖ ការដាក់ឆ្នុកត្រូវទៅតាម ខែរនោចរឺខ្នើត។ ខែខ្នើត ឆ្នុកមួយអាចនេសាទត្រីចាប់ពី ១០០គីឡូក្រាម ទៅ៥០០គីឡូក្រាមខែរនោចចាប់ពី៣០០គីឡូក្រាមទៅ១តោនក្នុងមួយឆ្នុក។ក្នុងមួយយប់អ្នកនេសាទនៅតំបន់នេះអាចនេសាទត្រីបានសរុបទាំងអស់គ្នា មិនតិចជាង២០តោន។
អ្នកដែលប្រមូលទិញត្រីល្អិតច្រើនជាងគេយកទៅចែកចាយតាមបែ រឺក៏តាមស្រះដែលចិញ្ចឹមត្រីឆ្តោរឈ្មោះ កង ជនជាតិវៀតណាម សញ្ជាតិខ្មែរ បច្ចុប្បន្នរស់នៅភូមិអន្លង់ចំបក់ ឃុំអន្លង់សំណរ ស្រុកជីក្រែង ខេត្តសៀមរាប។ ការប្រើឧបករណ៍ឆ្នុកមកប្រើប្រាស់ក្នុងការនេសាទត្រីខុសពីច្បាប់រដ្ឋបាលជលផលនៅមាត្រាទី២០ ចំណុចទី៣ ទំព័រ១៥ របស់សៀវភៅរដ្ឋបាលកម្ពុជាដែលចែងថា៖ ហាមដាច់ខាតចំពោះការធ្វើនេសាទគ្រប់ប្រភេទនៅក្នុងដែននេសាទដោយប្រើឧបករណ៍ដូចខាងក្រោមៈសម្រាស់ រឺមធ្យោបាយផ្សេងទៀតដែលធ្វើត្រីរឺវារីសត្វកុំ។
ជុំវិញបញ្ហាខាងលើអ្នកសារពត៌មានមិនអាចសុំការបំភ្លឺពីលោកញឹម ស៊ីវ័ន្ត ប្រធានសង្កាត់រដ្ឋបាលជលផលឃុំអន្លង់សំណរបានទេទោះបីជាទូរស័ព្ទទៅគាត់ក៏គាត់មិនដែលធ្លាប់បានលើកដែរ។ ប៉ុន្តែមានប្រភពពត៌មានវាយតម្លៃផ្សេងៗ គ្នាចំពោះរដ្ឋបាលជលផល និងមន្ត្រីពាក់ព័ន្ធ ខ្លះនិយាយថាអសម្ថភាព ខ្លះទៀតនិយាយថាពុករលួយ ខ្លះទៀតនិយាយថាធ្វើការគ្មានអាថ៌កំបាំង ព្រោះជុំវិញខ្លួនរបស់លោក ញឹម ស៊ីវ័ន្ត អ្នកខ្លះគឺជាខ្សែរយៈរបស់អ្នកនេសាទ ដែលប្រើឧបករណ៍ឆ្នុក ។
ទន្ទឹមនឹងនោះដែរ ប្រជាពលរដ្ឋស្ទើរតែទូទាំងប្រទេសកម្ពុជាមានពាក្យ២ឃ្លានិយាយថា«បើចង់រកស៊ីឈើអោយសែនមេព្រៃ បើចង់រកស៊ីត្រីអោយសែនជលផល មិនបាច់រកក្បាលជ្រូក មិនចាំបាច់អុជធូប មិនចាំបាច់រកក្បាលមាន់ ក្បាលទា សែនតែនឹងដុល្លារកស៊ីបានហើយ »។ ថ្ងៃក្រោយអ្នកសារពត៌មាននឹងលើកយករឿង លោក ជុំ ភាព ប្រធានសង្កាត់រដ្ឋបាលជលផលស្រុកជីក្រែង និងមន្ត្រីពាក់ព័ន្ធមកអធិប្បាយអោយប្រជាពលរដ្ឋបានយល់ច្បាស់។
