ការប្រែប្រួលអាកាសធាតុ ដោយសារការឡើងកំដៅនៃភពផែនដីបានជះឥទ្ធិពលយ៉ាងជាក់ស្តែងទៅលើជីវិត រស់នៅក្នុងពិភពលោក។ ទីក្រុងនៅតាមបណ្តោយឆ្នេរ ជាប់មាត់សមុទ្រ ទទួលរងគ្រោះដោយផ្ទាល់ និងមុនគេពីបាតុភូតធម្មជាតិ ជាពិសេស ទឹកជំនន់ និងការឡើងកំពស់ទឹកសមុទ្រ ដោយសារការរលាយទឹកកកនៅប៉ូលខាងជើង។
ការសិក្សាជាច្រើនបានបង្ហាញថា នៅឆ្នាំ ២០៥០ខាងមុខ ទាំងទឹកជំនន់ និងការឡើងកំពស់នៃទឹកសមុទ្រនឹងធ្វើឲ្យទីក្រុងជាប់មាត់សមុទ្រ ខាត់បង់ទឹកប្រាក់ប្រមាណ ១០០ម៉ឺន លានដុល្លារ។ ទីក្រុងញូវយ៉ករបស់អាមេរិក ដែលរងគ្រោះធ្ងន់ធ្ងរដោយសារខ្យល់ព្យុះសេនឌី កាលពីឆ្នាំ ២០១២ បានចាប់ផ្តើមសិក្សាលើហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធថ្មី ទប់ទល់នឹងគ្រោះមហន្តរាយធម្មជាតិ។
ផែនដីនៅបន្តឡើងកំដៅ នៅពេលដែលប្រទេសមហាអំណាច ល្បីខាងបញ្ចេញឧស្ម័នពុល នៅតែមិនទាន់និយាយចុះសម្រុងគ្នាដើម្បីកាត់បន្ថយឧស្ម័នផ្ទះកញ្ចក់ ទាំងអស់គ្នា។ បើសិនជាគេនៅតែមិនអាចរកវិធានការរួមដើម្បីកាត់បន្ថយការឡើងកំដៅនៃ ភពផែនដី នោះ គេរំពឹងថា ក្នុងអំឡុង៤០ឆ្នាំទៀត ទីក្រុងទាំងអស់នៅក្នុងពិភពលោក ដែលស្ថិតនៅជាប់មាត់សមុទ្រ នឹងទទួលរងការខូចខាតធ្ងន់ធ្ងរ។
ទំហំខូតខាតទៀតសោតនឹងកើនឡើងដល់១០០ម៉ឺនលានដុល្លារ គឺស្មើនឹង០,៧ភាគរយនៃសេដ្ឋកិច្ចពិភពលោកទាំងមូលនៅឆ្នាំ ២០១២។ ទំហំខាតបង់ទឹកប្រាក់បានកើនឡើង គួរឲ្យកត់សំគាល់ ព្រោះថា កាលពីឆ្នាំ ២០០៥ ទឹកជំនន់ធ្វើឲ្យពិភពលោកខាតបង់ប្រមាណ ៦ពាន់លានដុល្លារប៉ុណ្ណោះ ក្នុងមួយឆ្នាំ។ ប៉ុន្តែ នៅបីឆ្នាំ ចុង ក្រោយនេះ ទឹកប្រាក់ខាតបង់ដោយសារទឹកជំនន់បានកើនដល់៥០ពាន់លានដុល្លារ ក្នុងមួយឆ្នាំ គឺកើន១០ដង បើប្រៀបធៀបនឹងឆ្នាំ ២០០៥។
ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវមួយរបស់ធនាគារពិភពលោកក្នុងទីក្រុងវ៉ាស៊ីនតោនបាន សិក្សាទៅលើការខាតបង់ដោយសារគ្រោះថ្នាក់ធម្មជាតិដែលនឹងកើតឡើងទៅលើ ទីក្រុងចំនួន ១៣៦ នៅក្នុងពិភពលោក។ នៅក្នុងនោះ ទីក្រុងសេដ្ឋកិច្ច ធំៗចំនួន៤ ដែលស្ថិតនៅជាប់មាត់សមុទ្រ ដូចជាញូវ អរឡេអង់ មីយ៉ាមី ញូវយ៉ក របស់អាមេរិក និងទីក្រុងក្វាងចូវរបស់ចិន នឹងទទួលខាតបង់ច្រើនជាងគេ ដោយសារតែគ្រោះថ្នាក់ធម្មជាតិ បង្កចេញមកពីទឹកសមុទ្រ។
ប្រឈមមុខនឹងគំរាមកំហែងរបស់ទឹកសមុទ្រ គឺជារឿងដែលអ្នករស់នៅតាមទីក្រុងជាប់ឆ្នេរមិនអាចជៀសផុតបាន។ តាមចៅហ្វាយក្រុងចាស់របស់ញូវយ៉ក ពីពេលនេះ ដល់ឆ្នាំ ២០៥០ ប្រជាជនញូវយ៉ក ប្រមាណ ៨សែននាក់ នឹងធ្លាក់ខ្លួន រស់នៅក្នុងតំបន់ដែលអាចលិចទឹក។ ពោលគឺមួយភាគបួននៃទំហំទីក្រុងញូវយ៉កទាំងមូល។ អ្នកវិទ្យាសាស្ត្របានប៉ាន់ប្រមាណថា ពីពេលនេះ ដល់ឆ្នាំ ២០២០ កំពស់ទឹកសមុទ្រនឹងអាចឡើងពី១០ ទៅ ២០សង់ទីម៉ែត្រ ឬពី៣០ ទៅ
៥០សង់ទីម៉ែត្រពីពេលនេះ ដល់ឆ្នាំ ២០៥០។ អាជ្ញាធរញូវយ៉កទទួលស្គាល់ថា សំណង់ទំនប់ នឹងរំខានដល់អ្នកដែលចង់មើលទឹកសមុទ្រ ប៉ុន្តែ ការរំខានភ្នែកទាំងនោះ នឹងមិនសំខាន់ស្មើនឹងការខាតបង់ និងអនាគតសេដ្ឋកិច្ចរបស់ទីក្រុងទាំងមូលទេ។ ព្យុះសង្ឃរា សេនឌីបានធ្វើឲ្យរដ្ឋអាមេរិកខាតបង់ ១៩ពាន់លានដុល្លារ ប៉ុន្តែ បើខ្យល់ព្យុះស្រដៀងនេះកើតឡើង នៅឆ្នាំ ២០៥០ នោះ គេនឹងអាចខាតបង់៩០ពាន់លានដុល្លារ។ នេះជាការព្រមានទុករបស់អតីតចៅហ្វាយក្រុងញូវយ៉ក៕
